Een jaar of drie geleden verraste ik menigeen, mezelf inbegrepen, toen ik beetje bij beetje compleet overstag ging voor “Walking On Air” dat toen de debuutplaat was van een Finse muzikant, die ik alleen maar kende van enkele kleine lettertjes op min of meer obscure themaplaten. Ik was kennelijk niet de enige die na verloop van wat tijd hoog met deze plaat opliep en vandaag, drie jaar later, zijn we zover gekomen, dat er echt uitgekeken wordt naar de opvolger. Die is er nu en ik moet zeggen dat het proces van drie jaar geleden zich ten huize H.in grote lijnen herhaalt, dezer dagen. Bij de eerste draaibeurt herkende ik de meerlagige signatuur van Tomi Malm, maar het duurde toch tot ik de plaat een keer of tien gedraaid had, eer ik stilaan de overvloed aan subtiele details kon beginnen te onderscheiden en ordenen.

Net als bij het debuut, wist Malm een schare grote stemmen en dito muzikanten te verzamelen om zijn doorgaans zachte, bijna fluwelen pop en soul songs hun uiteindelijke vorm te geven. Daarmee heb ik al half verwezen naar Malm-de songschrijver: alles op deze plaat is door hemzelf geschreven, al kwamen er ook enkele samenwerkingen aan te pas. Het is wellicht de kwaliteit van die songs, die de indrukwekkende sliert topmuzikanten en vocalisten overhaalde om mee te werken aan deze plaat.

Het lijstje dan maar: bij de zangers en muzikanten tref je onder andere Randy Goodrum, Bill Cantos, landgenoot Frank Adahl, Jerry Lopez, Robbie Buchanan, Tim Pierce en Steve Lukather. Zeggen die namen u niet zoveel? Wel, u kunt ze terugvinden op platenwerk of in livebands van Herb Alpert, Phil Collins, Chet Atkins, Jimmy Buffett, Harry Nilsson, Tommy Emmanuel, Bill Champlin, Linda Ronstadt, Bette Midler, Aretha Franklin, Chaka Khan, Bon Jovi, Peter Case, Madonna, Eric Clapton en -natuurlijk-Toto. Ik vermeld niet alles, want dan zou ik voltjes bover de duizend namen uitkomen, maar wat ik wil zeggen is dat Malm er opnieuw in geslaagd is een echt kransje wereldtoppers zover te krijgen dat ze op zijn nieuwe plaat kwamen meespelen en dat op zich zegt al veel over het groeiende aanzien dat hij geniet.

Nogmaals: dat zijn stuk voor stuk mensen, die het zich zouden kunnen permitteren om niet in te gaan op een vraag, als het songmateriaal hen niet zou bevallen en dus komen we alweer daar terecht: Malm is een goeie pianist en gitarist, maar hij is vooral een ongelooflijk straffe componist en arrangeur, die een nummer perfect kan aankleden tot het past bij de vocalist die hij -zo vermoed ik toch- in gedachten heeft, wanneer hij de melodieën bedenkt.

Dat levert op deze 72 minuten lange plaat een aantal ronduit prachtige momenten op: “Come Away”, met Bill Cantos aan de zang, titelsong “Coming Home”, waarop Michael Haddad zingt, en vooral -voor mij de ontdekking van de plaat- de zang van Ole Børud op “Are You Real”, dat mij doet denken aan het allerbeste van Steely Dan. Er staat werkelijk niet één misser op deze “comeback”-plaat van Tomi Malm en ik denk dat het stilaan tijd wordt dat ook hier bij ons de radiomakers hun oren openzetten voor deze rijke, gevarieerde soul-popplaat, die uitzonderlijk radiovriendelijk is en recht in het kraam past van iedereen die ooit gehouden heeft van het werk van Stevie Wonder, All Jarreau of Boz Scaggs.

(Dani Heyvaert)